కబాలి బోరింగా ఏమీ లేదు కానీ, prosaic గా ఉంది. Narration ప్రేక్షకుడిని absorb చేసుకుంటున్నట్లే ఉంటుంది. కానీ, ఉన్నట్టుండి మలేషిన్ పెట్రోనాస్ ట్విన్ టవర్స్ మీంచి కథలోంచి బయటకు తోసేసినట్లు తోసేస్తుంది. సూపర్ స్టార్ రజనీకాంత్ సూపర్ మ్యాన్ లా గాల్లోకి దూకి మ్యాజిక్ కార్పెట్ తో అభిమాన ప్రేక్షకుల్ని మళ్ళీ తన వెంట తీసుకువెళ్ళే ప్రయత్నం చేస్తాడు. కానీ, ఒక డిటాచ్ మెంట్ కొనసాగుతూనే ఉంటుంది. అది సినిమా కథతో మన జీవితాలకు ఉండే డిటాచ్మెంట్ కాదు. దాన్ని మనం ఎప్పుడో మరిచిపోయాం. నేను చెబుతున్నది సిల్వర్ స్క్రీన్ మీద అంతెత్తున కనిపించే పాత్రల మధ్య ఉండే ప్లాజిబిలిటీ (plausibility) గురించి, పాసిబిలిటీ కాదు. మళ్ళీ పాసిబిలిటీస్ గురించి మాట్లాడితే కమర్షియల్ సినిమా మనల్నే వెక్కిరిస్తుంది. Of course, పాసిబిలిటీ కూడా ఒక రిలేటివ్ టర్మే. సగటు బుర్రలకు ఈ మాయామేయ జగత్తులోని పాసిబిలిటీస్ గురించి తెలిసింది ఎంత? అయితే, తెలియని పాసిబిలిటీస్ కూడా తెలిసిన ఈక్వేషన్స్ బేస్డ్ గానే ఉండే అవకాశం ఉంది. అందుకే, కట్టు కథల్లో కూడా నమ్మదగిన కాకపోయినా, నమ్మబలికే ప్రయత్నమైనా ఉంటే ప్రేక్షకుడు ఒక ఉపరితల పార్శ్వంలోనైనా కనెక్ట్ అవుతాడు. కబాలిలో అలాంటి కనెక్టివిటీ చాలా చోట్ల మిస్సవడంతో సినిమా ఒక well crafted శకలాల కుప్పగా కనిపిస్తుంది.
నిజానికి, దర్శకుడు రంజిత్ ఈ సినిమా మేకింగ్ లో తాను ఎంచుకున్న జాన్రాకు కట్టుబడే ఉన్నాడు. గ్యాంగ్ స్టర్ మూవీ కాబట్టి సెట్లు, స్టెప్పులు, గ్రూపు డాన్సుల పాటల జోలికి వెళ్ళకపోవడం బాగుంది. సన్నివేశాల పరంపర కొనసాగుతుంటే, ఇంకా పాట రాదేం.. అని అలవాటైన ప్రాణం అప్పుడప్పుడూ కొట్టుకుంటుంది కూడా. కథ కొంతవరకు గ్రిప్పింగ్ గా ఉన్నట్లే అనిపిస్తుంది. కానీ, purposeful గా అనిపించదు. అంటే, సీన్ల కోసం కథ తయారైంది. కానీ, కథ కోసం సీన్లు తయారవలేదు. నిజానికి, ఈ కథను ఫ్లాషెస్ ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో కాకుండా.. లీనియర్ నెరేషన్ లో చెబితే.. నాయకుడు సినిమాకు దగ్గరగానైనా వచ్చేది. మల్టీ లేయర్డ్ స్క్రీన్ ప్లే.. మన సినిమాల్లో నాకు తెలిసినంతవరకు మణిరత్నం –సఖిలో బాగా వర్కవుటైంది. ఆ పంథాలో వచ్చిన చాలా సినిమాలు, ఫ్లాష్ బ్యాక్ ను ముక్కలు చేసి చెప్పడమనే జిమ్మిక్కులకే పరిమితమయ్యాయి. నిజానికి, దర్శకుడు కథను దాచిపెట్టి.. సస్పెన్స్ లేదా క్యూరియాసిటీని సృష్టించడం పెద్ద గొప్ప విషయం కాదు. ప్రేక్షకుల ముందు సంభవిస్తున్న సన్నివేశాలతోనే ఆ తరువాత కథ ఏ మలుపు తిరుగుతుందన్న ఉత్కంఠ క్రియేట్ చేయగలిగితే అది గొప్ప నెరేషన్. హత్యనూ, హంతకుడినీ ముందే చూపించి హంటింగ్ ను ఎంచాంటింగా చూపించడం.. బహుశా ఒక్క హిచ్ కాక్ కే తెలుసేమో. మన రామ్ గోపాల్ వర్మ కూడా తాను తీసిన ఏ సినిమాలో కూడా ఫ్లాష్ బ్యాక్ ల జోలికి వెళ్ళలేదు. అది ఆయన బిగ్గెస్ట్ స్ట్రెంత్. రాము చిత్రాల్లో కథా కాలం ముందుకే వెళుతుంది. సినిమా చరిత్రలో క్లాసిక్స్ అనదగిన చాలా చిత్రాలు అలాంటివే. ప్రాబ్లమ్ ఎక్కడ వస్తుందంటే, రజనీకాంత్ “బాషా” సినిమా మనకో క్లాసిక్ అయి కూర్చోవడం. సమరసింహారెడ్డి, నరసింహనాయుడు, ఇంద్ర… ఇలాంటివన్నీ ఒక wild contrast తో హీరో గతాన్ని ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో రివీల్ చేసే పంథాలోనే వచ్చాయి. దాంతో, కథ తన form ను తీసుకోవడమనే పద్ధతి మంటగలిసింది. కబాలిదీ అదే కథ. ఇందులో కబాలీని వలస కార్మికుల నాయకుడి నుంచి మాఫియా డాన్ గా ఎదిగిన క్రమాన్ని స్ట్రెయిట్ గా చెప్పుకుంటూ పోతే… ప్రేక్షకులు ఆయనతో కలిసి ప్రయాణించేవారు. ఎందుకంటే, పాయింట్ బాగుంది. మరో పాయింట్ ఏమిటంటే, రజనీ తెల్లగెడ్డంతో స్క్రీన్ మీద కొత్తగా, piercing looks తో కనిపిస్తాడు. యువ రజనీ కథ మొదటి పది నిమిషాల్లో ముగిసిపోయి.. డాన్ స్టోరీ చివరిదాకా కొనసాగి ఉంటే.. స్క్రీన్ ప్లే లో ఇమోషనల్ గ్రాఫ్ డయాగ్నల్ గా పైకి వెళ్ళేది. చివరలో.. The hero is shot dead. మాపియా కథ అంటే.. సత్య సినిమా వరకూ చూపించిన ఎండింగే ఉండాలనుకున్నాడు డైరెక్టర్ రంజిత్.
ఇలాంటి ప్రాబ్లమ్స్ ఉన్నప్పటికీ, రజనీ స్టయిలిష్ పర్ఫామెన్స్ కచ్చితంగా మెస్మరైజ్ చేస్తుంది. రాధికా ఆప్టే ప్రజెన్స్.. సినిమా అంతటా ఒక వాతావరణంలా అల్లుకుపోయింది. విలన్స్ హత్యకు గురైన తరువాత గ్లాస్ విండో లోంచి రజనీని చూపించే షాట్… సీతారామరాజు నడి రోడ్డు మీద కారులో హత్యకు గురైన దృశ్యం.. సినిమాటోగ్రాఫర్ సిగ్నేచర్స్ లా మెరుస్తాయి. షారుఖ్ ఖాన్ డాన్ సినిమా లో మలేషియాను చూసిన తరువాత ఇంతకన్నా బాగా ఇంకెవరు చూపిస్తారు ఈ దేశాన్ని అనుకుంటే.. కబాలీ మురళి మరింత మురిపించాడు. ఈ సినిమాలో నాకు నచ్చిన మరో విషయం.. బ్యాగ్రౌండ్ స్కోర్. సంతోష్ నారాయణ్ నేపథ్య సంగీతం రొటీన్ కు భిన్నంగా ఆడియన్స్ ఇమోషన్ లెవెల్స్ తో ఆడుకుంటుంది. నిజానికి, ఈ చిత్రంలో మ్యూజిక్ డైరెక్టర్ కూడా ఒక బలమైన పాత్ర. గాడ్ ఫాదర్, సిటీ ఆఫ్ గాడ్, సత్య, ఫర్హాన్ అఖ్తర్ డాన్ చిత్రాల ప్రభావాలతో డైరెక్టర్ రంజిత్.. రజనీకాంత్ వయసును కుడా జస్టిఫై చేసే హీరోయిజంతో గ్యాంగ్ స్టర్ స్టోరీ చెప్పారు. కానీ, మాఫియా ఇంట్రికసీస్ ను పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. రజనీకాంత్ మాత్రం ఎంతకని కవర్ చేయగలడు? అన్నట్లు.. మరో డిసప్పాయింట్ మెంట్ ఏమిటంటే.. ఇంత పెద్ద గ్యాంగ్ స్టర్ కథలో ఒళ్ళు గగుర్పొడిచే ఓ చేజింగ్ సీనైనా లేకపోవడం.
Still, నాకెందుకో ఈ సినిమా బాగా లేదని చెప్పాలనిపించడం లేదు. నిప్పురా అంటూ… దడ దడ లాడించిన ఈ సిన్మాలో కొన్ని మెరుపులున్నాయి. కొన్ని గ్రాండియర్ టేకింగ్స్ ఉన్నాయి. ఉలిక్కి పడేలా చేసే.. యాక్షన్ సీన్స్ ఉన్నాయి. కిల్లర్ డాన్ వల వల ఏడ్చే vulnerabilities ఉన్నాయి, తల్లీ చెల్లి సెంటిమెంట్ల రొటీన్ ఇమోషన్స్ కాకుండా.. భార్యాభర్తల అనుబంధాన్ని గొప్పగా చూపించడం ఉంది. బిడ్డను కలిసినప్పటికన్నా భార్యను కలిసినప్పటి ఇమోషన్ ను డైరెక్టర్ ఎలివేట్ చేయడం ఈ తరానికి బాగా అవసరమని అనిపించింది. మరీ ముఖ్యంగా, ఒక సబాల్ట్రన్ కసిని (కమర్షియల్ ప్లేన్ లోనే అయినప్పటికీ) మాస్ హీరోయిజంగా మలిచే ప్రయత్నం నాకు నచ్చింది. ఈ మెరుపులన్నీ ఎందుకు గుర్తు చేస్తున్నాననంటే… సినిమాను ప్రేక్షకులు – చాలా మంది so called critics అనుకుంటున్నట్లు – కథ కోసం మాత్రమే చూడరని చెప్పడం కోసం. కథ sub-text గా మారి.. visual nuances ప్రధాన కథగా మారి చరిత్ర సృష్టించిన సినిమాలూ ఎన్నో ఉన్నాయి. (ఈ చివరి వాక్యానికి కబాలికి ఏ సంబంధమూ లేదు).
– పసునూరు శ్రీధర్ బాబు
